Twenty-seven perspectives

Innovatief meesterwerk die Schubert doet dansen

Muziek bekijken en dans beluisteren. Het was de droom van de legendarische choreograaf George Balanchine, die weerklinkt bij Maud Le Pladec. Muziek neemt in het werk van Maud Le Pladec een essentiële plaats in. Voor de choreografe is ze tegelijk een ankerpunt en een compositiemethode Ze zet aan tot actie, is datgene waarlangs de dans ontstaat: dat waarmee ze worstelt of waartegen ze aanleunt, waar ze mee in dialoog treedt of versmelt.

Voor deze creatie, de eerste sinds op haar benoeming als directrice van het Centre chorégraphique national d’Orléans, wou Le Pladec de muziek niet achterwege laten, maar wel resoluut peilen naar de bron van dans. Kun je muziek, in de voorstelling aanwezig in de vorm van Franz Schuberts onvoltooide symfonie, in menselijke beweging vatten?

Ooit maakte kunstenaar Rémy Zaugg 27 waarnemingsschetsen bij een schilderij van Cézanne, als poging om het kunstwerk helemaal uit te putten. Nu creëert Le Pladec, begeleid door componist Pete Harden, evenveel herinterpretaties bij de beroemde symfonie, met het lichaam als enige instrument. Elf dansers balanceren tussen choreografische compositie en verborgen muziekstuk. Hun lichamen – op gang gebracht door deze fantoompartituur – lanceren zich in een hectische verkenning van de ruimte. In hun danstaal stijgt Schubert boven zichzelf uit.

Maud Le Pladec speelt in stukken van Emmanuelle Vo-Dinh, Latifa Laâbissi, Mathilde Monnier, Herman Diephuis en – recenter – Mette Ingvartsen (The Artificial Nature Project) en Boris Charmatz (Levée des conflits, enfant en manger). Sinds 2010 creëert ze haar eigen voorstellingen, waarmee ze meermaals in de prijzen viel en onderscheiden werd, zoals met de Prix de la révélation chorégraphique du Syndicat de la critique française en de Prix Jardin d’Europe, allebei in 2010. Le Pladec is sinds 1 januari 2017 directeur van het Centre chorégraphique national d’Orléans.