Hoe kijken wij naar kinderen? Welke principes zitten achter ons onderwijs en hoe verhouden opvoeding en straf zich tot elkaar in een samenleving die plichtsbewuste burgers wil voortbrengen? Theatermaakster Léa Drouet onderzoekt hoe bepaalde (denk)beelden kinderen en jongeren kunnen verstikken, of anderzijds net vrij laten ademen.
In J’ai une epée kijkt Drouet hoe kinderen benaderd en bekeken worden door instellingen die geacht worden hen te beschermen en op te voeden. Welke kaders hanteren zij, en sluiten die aan bij de werelden die kinderen zichzelf verbeelden? In een decor met glinsterende doeken herken je uiteenlopende plaatsen: een landschap, een hut, een school, een stad. Op het tempo van kinderen hinkelt de toeschouwer van het verhaal naar verhaal. Je reflecteert over de behandeling van kinderen door media, politie en justitie. Je hoort anekdotes over monsters en moedige helden, zoals Drouet en haar dochter die aan elkaar vertellen. Alles kids!