Do Animals Cry

Een aantal figuren op pantoffels en in pyjama is aan het hijgen: een gezin dat rustig verzuurt. Ze rommelen wat aan in verschillende poses: vader, moeder of kind. Eén van hen heet Frank, Frankie-Boy, Frankie-Fucker, Little Shit of Honey. De anderen hebben hun eigen set koosnaampjes. Keurige families weten hoe te communiceren zonder dat iemand het merkt. In hun spelletjes verdedigt iedereen zijn recht op regressie, verborgen zwaktes... Nieuwkomers maken hun opwachting om dromen en ontgoochelingen uit te wisselen in kamers vol herinneringen. Zonder vragen glijden ze in en uit familieportretten. ‘Huil maar, we zijn onder familie! De deuren zijn gesloten, maar iedereen is welkom. Alleen de honden moeten buiten blijven.’ In haar nieuwe choreografie Do Animals Cry verkent Stuart samen met haar dansers de kleinste sociale entiteit: de beschavingsmilitie die familie heet. Het is een opvallend toegankelijke, theatrale dansvoorstelling geworden. De Amerikaans-Belgische choreografe Meg Stuart wordt sinds haar eerste creatie Disfigure Study beschouwd als een van de toonaangevende choreografen ter wereld. Ze focust in haar werk op ongewone, soms schrijnende aspecten van het menselijk gedrag.