De Israëlische theatermaker Yuval Rozman liet zijn geboortegrond achter en trok naar Frankrijk. Voor deze voorstelling keerde hij voor twee maanden terug en verbleef hij op de Westelijke Jordaanoever. Samen met zijn hond Elio logeerde hij bij zowel kolonisten in de Israëlische nederzettingen als bij Palestijnse families. Zo ontmoette hij in de extremistische kolonie Nokdim waar Palestijnen niet welkom zijn een settler die gewonde vogels opvangt. Of passeert hij een religieuze bijeenkomst waar honderden rabbijnen bidden dat Trump president wordt. Deze ontmoetingen, gekenmerkt door complexiteit en tegenstrijdigheden, vormden de basis voor een voorstelling die niet oordeelt, maar observeert. Vanuit vogelperspectief stelt de zwarte fabel Au nom du ciel fundamentele vragen over grenzen, schoonheid, medeleven en de menselijke drang om te vechten.

Na zijn studies aan het Nationaal Conservatorium van Tel Aviv richtte theatermaker Yuval Rozman in 2010 zijn eigen gezelschap op in Israël. Op twintigjarige leeftijd deserteerde hij uit het Israëlische leger om zich te vestigen in Parijs. Daar begon hij te werken aan het vierluik Quadrilogie de ma terre, een cyclus die zich afspeelt tegen de achtergrond van het Israëlisch-Palestijnse conflict, waarin telkens een ander aspect belicht wordt: oorlog (Tunnel Boring Machine - 2016), religie (The Jewish Hour - 2020), liefde (Ahouvi - 2023) en economie (Au nom du Ciel - 2025).