Edoardo Ripani
Biography
In recent years, he has been developing his own theatrical practice and has been focusing on a documentary approach with several references to history, one of his main passions. His approach to the subject can be defined as almost scientific, as he likes to combine different documentary materials (articles; testimonies; real facts) and to transpose them into theatre. At the same time, he is focusing on a form that goes beyond the black-box and does not necessarily involve professional actors.
He was trained as an actor, before in Italy, with the experience of the independent group Aikot 27, then around the world, with several formative experiences with Jim Slowiak, Jairo Cuesta, Marco Sgrosso, Elena Bucci, Philippe Gaulier, Norman Taylor and Mariangela Gualtieri.
In 2006 he graduated in theatre studies (DAMS) at the University of Bologna. In 2011 he achieved a Master in Philosophy of Performance at the University of Macerata and in 2018 he obtained a Master’s degree in Theatre Directing at the RITCS School of Arts in Brussels.
Between 2012 and 2020 he has been associated actor and teacher at the Italian Institute of Culture in Brussels and from 2020 he is one of the selected artists of “Crossing the Sea”, a long term-strategy project that aims to establish connection and cooperation between the performing art sector in Italy and in the Middle East and Asiatic countries. The project is supported by the Italian Ministry of Culture and Heritage.
He is currently active in participatory projects in the peripheries of Brussels, with Casi-UO in Anderlecht (association that works since almost 50 years with Italian migrants in Belgium) and with the working-space Transfocollect in Schaerbeek (space of theatrical expression for young people, mainly with a migration background). He is also a assistant teacher at the RITCS School of Arts in Brussels for the “Transversaal Atelier”, a multidisciplinary workshop focusing on participation, which involves students of different media. He is touring as a performer in “All Inclusive” by Julian Hetzel, a performance which has been presented in several European Festivals such as “Actoral”, “Impulse”, “Belluard”, “Biennale Teatro”, “Spielart” and “Point communs”. His last performance “Fratelli. Qual doglia incombe sulla mia città?” premiered in August 2021in Festival Epos/TAU (Porto San Giorgio, Italy) and it was well received, in Belgium and in Italy.
He is first assistant of the Belgian filmmaker Manu Riche for his new docu-fiction “Charbon” and, at the same time, he is working as a theatre-maker on a new performance about the communities of the Apennines from Central Italy, “La montagna è finita” (“The mountain is over”), an Italian-Belgian co production that will premiere during November 2023 in Genk.
La montagna è finita
Vooral de laatste jaren is theater een manier om mijn blik op de samenleving vorm te geven. Theater is het beste medium om verhalen te brengen die anders niet verteld zouden kunnen worden, over thema’s die uit de publieke discussie zouden kunnen verdwijnen. Ik wil in mijn werk een stem te geven aan ‘de vergetenen’, aan ‘de laatsten’.
Mijn onderzoeksmethodiek is ‘antropologisch’ of eenvoudigweg documentair. Ik vertrek van een kennismaking met een plek, haar gemeenschap en haar architectuur. Ik verzamel verhalen, biografieën, personages, beelden, gedachten, dromen en nachtmerries van de plek, om van daaruit tot een voorstelling te komen.
“La montagna è finita” (“De berg is op”) wordt de volgende stap in mijn artistiek onderzoek.
Deze keer voer ik onderzoek in de centrale regio van de Apennijnen in Italië zijn, mijn regio. Ontvolking, economische crisis, natuurrampen en infrastructuurgebrek hebben van het gebied een van de ‘vergeten plekken’ van Italië en Europa gemaakt. Het gevoel in de steek gelaten te zijn en woede zijn er vermengd geraakt en hebben elkaar gevoed. Maar dit is geen specifieke situatie: de centrale Apennijnen en hun gemeenschappen zijn exemplarisch voor tal van kleine gemeenschappen verspreid over het hele Europese continent, die de laatste decennia door globalisering gemarginaliseerd werden en uit elkaar vielen.
Mijn reis begint in 2016: terwijl de aarde beefde in mijn geboorteregio werd mijn vader getroffen door longkanker. De tumor werd ontdekt op 5 januari 2017; op 1 juni van datzelfde jaar overleed hij. Mijn vader stierf samen met zijn geliefde bergen.
De voorstelling wordt een tocht langs plaatsen die verhalen vertellen, met als doel een menselijke cartografie te creëren, waarmee ook toeschouwers van overal zich kunnen identificeren.
Aan de hand van deze persoonlijke en lokale focus wil ik me richten tot alle Europeanen, met een universeel voorbeeld van menselijke en sociale verschraling, tegenover de economische en bureaucratische winning machine.
“La montagna è finita” is een productie van Theater Antigone, C-Mine, Arsenaal, ViernulVier, Pianofabriek en Amat Marche.
Mijn onderzoeksmethodiek is ‘antropologisch’ of eenvoudigweg documentair. Ik vertrek van een kennismaking met een plek, haar gemeenschap en haar architectuur. Ik verzamel verhalen, biografieën, personages, beelden, gedachten, dromen en nachtmerries van de plek, om van daaruit tot een voorstelling te komen.
“La montagna è finita” (“De berg is op”) wordt de volgende stap in mijn artistiek onderzoek.
Deze keer voer ik onderzoek in de centrale regio van de Apennijnen in Italië zijn, mijn regio. Ontvolking, economische crisis, natuurrampen en infrastructuurgebrek hebben van het gebied een van de ‘vergeten plekken’ van Italië en Europa gemaakt. Het gevoel in de steek gelaten te zijn en woede zijn er vermengd geraakt en hebben elkaar gevoed. Maar dit is geen specifieke situatie: de centrale Apennijnen en hun gemeenschappen zijn exemplarisch voor tal van kleine gemeenschappen verspreid over het hele Europese continent, die de laatste decennia door globalisering gemarginaliseerd werden en uit elkaar vielen.
Mijn reis begint in 2016: terwijl de aarde beefde in mijn geboorteregio werd mijn vader getroffen door longkanker. De tumor werd ontdekt op 5 januari 2017; op 1 juni van datzelfde jaar overleed hij. Mijn vader stierf samen met zijn geliefde bergen.
De voorstelling wordt een tocht langs plaatsen die verhalen vertellen, met als doel een menselijke cartografie te creëren, waarmee ook toeschouwers van overal zich kunnen identificeren.
Aan de hand van deze persoonlijke en lokale focus wil ik me richten tot alle Europeanen, met een universeel voorbeeld van menselijke en sociale verschraling, tegenover de economische en bureaucratische winning machine.
“La montagna è finita” is een productie van Theater Antigone, C-Mine, Arsenaal, ViernulVier, Pianofabriek en Amat Marche.
Nederlandse versie
Franse versie
Een organisatie van
Met de steun van
