we.art.dog.come

‘Een bespiegeling over natuur en cultuur’, zo wordt we.art.dog.come van Ivo Dimchev voorgesteld. Het wordt een voorstelling voor acht poppen, twee performers en een hond. De performer leert ons een lesje in nederigheid en toont de mens in zijn meest dierlijke, hondse gedaante. 
Een hond aan een leiband, een monitor met witte sneeuw, geen Dimchev te zien. Dat is de onthutsende start van we.art.dog.come. Pas later verschijnt de performer ten tonele. Hij behandelt kompaan Christian Bakalov als een huisdier. Samen met Bakalov zal Dimchev vervolgens in zijn gekende, plastische stijl thema’s aanhalen als dood, aftakeling en veroudering. Dat we daarbij slechts personages zijn in iemands subjectieve realiteit – is het de hond die onze levens droomt? – loopt als een rode draad door de vertellingen. Bakalov en Dimchev gaan wreed, honds met elkaar om. God is nergens te bekennen. Op het einde lonkt de dood. In we.art.dog.come verbindt Dimchev het tragische van de dood opnieuw uitbundig aan het komische van het leven.