Une forme brève

UITGESTELD NAAR 05 EN 06.06.21 IN BUDASCOOP KORTRIJK 

Une forme brève lijkt op het eerste gezicht geen dansvoorstelling, maar een installatie. Je ziet een met gordijnen bekleed podium, met daarop drie minimale sculpturen: een metalen staaf, een hek en pendels los boven van de vloer. Voordien werden ze voor andere doelen gebruikt. Hier markeren deze objecten, die zowel sculptuur als scenografie zijn, een ruimte vol potentieel.

Hoe kan een choreografie een verdwijning veroorzaken en plaats maken voor vorm van ‘pure realiteit’ zonder de fictie of de compositie op te geven?

Rémy Héritier vraagt zich af of dans wel dat is dat in de lichamen voor onze ogen beweegt. We zien de dans niet, we verzinnen het. Net als bij het opsporen van dieren, is wat we zien en horen slechts een spoor, wat getuigt van zowel bestaan als verdwijning.

Verdwijnen, in die zin, is je volledig overgeven aan ervaringen van flow, belichaming en intuïtie. Het is jezelf vinden tussen andere dingen, zonder hiërarchie.

Une Forme Brève wordt dan een ononderbroken stroom van dans, muziek, licht en tekst.

Dan gaan we naar buiten en beseffen we dat Une forme brève zich steeds verder verwijdert van het waargenomen beeld. Une forme brève viert de dans als pure verbeelding.

RÉMY HÉRITIER, geboren in 1977 in Frankrijk, is choreograaf en danser. Sinds 1999 treedt hij op of werkt hij samen met artiesten als Boris Charmatz, Laurent Chétouane, DD Dorvillier, Philipp Gehmacher, Mathilde Monnier, Jennifer Lacey, Laurent Pichaud, Loïc Touzé, enz. In 2003 richtte hij zijn eigen dansgezelschap GBOD! op en creëerde hij meer dan een dozijn werken die werden getoond in Frankrijk, Europa, Japan en de VS.

In deze verschillende werken betrekt Rémy Héritier in zijn choreografieën de herhaling van temporele, ruimtelijke lagen op plaatsen, waarbij hij de diepte van het verleden ontwikkelt om het heden te bereiken. Deze archeologische opgraving in een bepaalde context, zijn persoonlijke dansgeschiedenis en die van zijn medewerkers, stelt hem in staat om te verschuiven naar begrippen die verband houden met andere disciplines zoals intertekstualiteit, re-enactment of het Derde landschap, en zo een nieuwe poëzie van gebaar op te roepen.