being

Een ode aan het bruisende, maar moeilijk te bereiken Iran.

Toen de IJslandse choreografe Bára Sigfúsdóttir voor het eerst naar Iran trok om er haar solo On the other side of a sand dune te presenteren op een verholen festival voor hedendaagse dans, reageerde haar omgeving bezorgd; niet in het minst omdat dans er bij wet verboden is.

Toch kwam Sigfúsdóttir verlicht terug, in plaats van gedesillusioneerd: haar nieuwste creatie being is een ode aan het bruisende Iran dat ze met eigen ogen heeft mogen aanschouwen, gemaakt voor en met de Iraanse artiesten Masoumeh Jalalieh en SeyedAlireza Mirmohammadi. Ze leerde hen kennen tijdens een workshop over improvisatie aan - en dat is geen onbelangrijk detail - The Invisible (!) Centre of Contemporary Dance in Teheran.

De voorstelling is een exploratie van het lichaam als schakel in de dialoog tussen Oost en West. Het wordt ingezet als een poëtisch instrument dat op een meerduidige manier de brug slaat tussen beide performers, maar evengoed tussen performers en publiek.

Als dusdanig sluit being ook naadloos aan bij het eerdere werk van Sigfúsdóttir, dat altijd (z)inspeelt op meerlagige sensaties en ervaringen vanuit één bepaald element - in dit geval: een lichaam.

Bára Sigfúsdóttir studeerde in 2011 af aan het P.A.R.T.S. en scheerde al hoge toppen met THE LOVER, een solo die ingaat op de ontstaansgeschiedenis van mens en natuur en onder meer werd getoond op Theater Aan Zee en het TheaterFestival. Vorig jaar maakte ze samen met de Noorse componist Eivind Lønning het experimentele kleinood TIDE, dat drijft op de steeds opnieuw geïmproviseerde dialoog tussen dans en muziek.